Anatewka to mała wioska, gdzieś w Rosji, dość szczególna. Jej mieszkańcy lubią grać na skrzypcach. I nie byłoby to aż tak dziwne, gdyby nie to, że robią to na… dachach. Nie chcą opuścić wioski, to ich dom. Natomiast to, że grają na skrzypcach w tak niecodziennych miejscach, spowodowane jest tradycją, a jak dobrze wiadomo, tradycja jest ważna. I rządzi wszystkim. Skąd się wzięła tradycja grania na skrzypcach? Tego nie wiedzą nawet najstarsi mieszkańcy. Jest tradycją i musi być kultywowana.

Są ludzie, którzy za wszelką cenę chcą wybić się z grona ludzi przeciętnych. Czasami osiągają to ciężką pracą, czasami jest to łut szczęścia, czy talentu. Ich sława może trwać na wieki lub być sławą chwilową. Niektórzy znani się z tego, że są znani – są idealni do reklam pewnej sieci komórkowej. Jedną z taki osób była Florence Foster Jenkins (Meryl Streep), przez 25 lat prowadziła ona Klub Verdiego, miejsce przypominające kabaret, ale dla nieco innego grona odbiorców, o bardziej wyrobionych gustach. Sama przyznawała, że muzyka jest jej życiem. Pomimo swojej choroby nadal występuje w przedstawieniach kabaretu. Praca pochłania całej jej życie. Największą miłością jej życia, większą niż jej kabaret, jest opera. Chce nawet zostać divą. Zaczyna brać nawet lekcje śpiewu. Pomóc ma jej świeżo wynajęty pianista McMoon (Simon Helberg) oraz nauczyciel Carlo Edwards (David Haig). Problem był tylko jeden, Florence kompletnie nie potrafi śpiewać…

W Operze Populaire trwa wyprzedaż. Opera od dawna nie działa, a trzeba coś zrobić z majątkiem. Sprzedawane są stroje, rekwizyty i inne rzeczy, które mogą być pamiątką dla niektórych osób. Wśród licytujących jest wicehrabia Raoul de Chagny (Patrick Wilson), starszy pan poruszający się na wózku inwalidzkim. Zwraca on uwagę i vice versa, na Panią Giry (Miranda Richardson). Wygląda to tak, jakby ich drogi kiedyś się już zeszły. Wicehrabiemu udaje się kupić przedmiot, po który przybył. Kolejnym licytowanym przedmiotem jest rozbity żyrandol, związany z dziwną historią osoby zwanej jako Upior Opery. To ten sam żyrandol, który spowodował słynną katastrofę.

W czasach kina niemego najsłynniejszą parą sceniczną są Lina Lamont (Jean Hagen) i Don Lockwood (Gene Kelly). Ona lekko głupawa, wredna, potrafi jednak troszczyć się o swoje – zwykle kosztem innych. On dumny i zarozumiały, przyzwyczajony że świat leży mu u stóp, a kobiety za nim szaleją. Nie wiedzą jeszcze że ich epoka, epoka kina niemego zbliża się do końca. Nadciąga rewolucja, filmy będą udźwiękowione.