Świat miał się skończyć 29 sierpnia 1997 roku. Tak wynikało ze słów Sarah Connor (Linda Hamilton). Skynet miał zyskać samoświadomość i zaatakować ludzkość. Najpierw bronią nuklearną, a niedobitki ludzkości maszynami, robotami. Te, przypominające do złudzenia ludzi, nazywać się miały Terminatorami. Sarah jednak się udało, zapobiegła apokalipsie. Rok po przewidywanym armageddonie mieszka ze synem w Gwatemali. Długo szczęściem się nie nacieszy. Któregoś dnia wpada w odwiedziny… Terminator (Arnold Schwarzenegger). Likwiduje on Johna Connora na oczach matki.

Kyle Reese (Jai Courtney) Ziemię sprzed wojny z maszynami zna tylko z opowieści rodziców. Życie na planecie zniszczył Skynet, program komputerowy zaprojektowany do sterowania obroną rakietową. Jego polecenie odpalenia arsenału nuklearnego zmieniało planetę w postnuklearne pustkowie. Ci nieliczni, którym udało się przeżyć, są ścigani i zabijani przez maszyny, z których najbardziej wyróżniające się humanoidalne roboty zwane są Terminatorami. Przypominają do złudzenia ludzi, są zaprojektowane do inwigilacji.

John Connor (Nick Stahl) dorósł. Jego mama, Sarah, całe życie mu powtarzała, że nadejdzie burza, atomowa burza, która zmiecie prawie całą ludzkość. Na tych, którym uda się przetrwać, zaczną polować maszyny. Zbuntowane roboty, kierowane przez Skynet. Sam Skynet miał bronić Amerykę przed atakami z zewnątrz. Uzyskał jednak świadomość i jako wroga określi całą ludzkość. To on rozpocznie atak, który zakończy się apokalipsą, a następnie będzie eliminował pozostałych ludzi. Ci jednak będą walczyć, a na ich czele stanie John Connor. Przeżył on już dwa zamachy na swoje życie – maszyny wysłały w przeszłość terminatorów, mających zgładzić, najpierw jego matkę, przed jego urodzeniem, 13 lat później jego samego. Za każdym razem przybywał również jego obrońca.

Syn Sarahy (Linda Hamilton), John (Edward Furlong) dorasta, wszedł w wiek nastoletni i jak to się u nastolatków zdarza, jest problematyczny. Nie przypomina odpowiedzialnego, przyszłego dowódcy ruchu oporu w wojnie z maszynami. Na jego buntownicze zachowanie duży wpływ ma nieobecność matki. Po „rewelacjach”, jakie oznajmiła po spotkaniu z T800, nie było innej rady jak wpakować ją do zakładu dla obłąkanych. Pomimo przebywania w niespecjalnie miłej placówce, Sarah pracuje nad sobą, stara się utrzymać w dobrej kondycji, wie przecież, że już niedługo nadejdzie atomowa apokalipsa, a później bunt i wojna z maszynami.

Ludzkość ma przerąbane. Kompletnie. Znowu. Zawsze coś jej zagraża, kosmici, asteroidy, wirusy, wojny… Długo by wymieniać. Tym razem jest to bunt maszyn. Los Angeles w 2029 roku (czyli już za 5 lat), podobnie jak cała Ziemia będzie stosem ruin. Jest to pokłosie wojny atomowej. Ruiny nie są jednak całkowicie wyludnione. Część ocalałych walczy o… ocalenie. Tym razem z rąk(?) maszyn. Zbuntowane maszyny eksterminują resztki ludzkości. Jak w większości wojen, musi odbyć się decydująca bitwa, ale, co ciekawe, nie odbędzie się ona teraz, tylko w… przeszłości.

Nad południowoamerykańską dżunglą spada helikopter, w którym podróżował minister pewnego lokalnego państwa. Na ratunek zostaje wysłana grupa najemników. Nie może być to wojsko owego państwa, minister znajduje się po drugiej stronie granicy i prawdopodobnie wpadł w ręce rebeliantów. Nie byłoby dobrze widziane, gdyby całe tabuny wojska przekroczyły granicę. Co innego najemnicy. Na uratowaniu ministra bardzo mocno zależy CIA – ma być ważnym elementem operacji agencji w tym rejonie świata. To ma być prosta, jednodniowa operacja.

Jest rok 2017. Po kompletnym upadku gospodarki światowej występują stałe braki żywności, surowców i energii. W kraju podzielonym na paramilitarne strefy rządzi bezlitosny reżim policyjny. Telewizja kontrolowana jest przez rząd, a sadystyczny program „Running Man” bije wszelkie rekordy popularności. Sztuka, muzyka i środki masowego przekazu podlegają ostrej cenzurze. Nie dopuszcza się żadnej opozycji, jednak niewielki ruch oporu przetrwał w konspiracji.

Douglasa Quaida (Arnold Schwarzenegger) męczą zmory nocne. Bardzo często śni, że jest na Marsie. W ostatnim śnie umiera z powodu uszkodzenia swego hełmu – dekompresja to bardzo niemiła śmierć. W snach jest też coś przyjemnego – pojawia się w nich tajemnicza kobieta (Rachel Ticotin). Akurat ten fragment bardzo nie podoba się żonie Douglasa Lori (Sharon Stone). Być zazdrosną o wyśnioną kobietę? Jak dla mnie dziwne.