Mitchell Grant (Clint Eastwood) mieszka sobie spokojnie na całkowitym odludziu na Alasce. Ma cieszę i spokój. Nie na długo jednak, któregoś dnia przylatują do niego goście. Gospodarz nie jest zadowolony z wizyty, zamiast przygotować chleb i sól, przygotowuje strzelbę. Grant to były pilot wojskowy. Służby nie wspomina dobrze, prześladują go wspomnienia z Wietnamu, gdzie został zestrzelony i dostał się do niewoli. Długo w niej nie pobył, ale podczas ratunku widział, jak lotnictwo zabija wszystkich Wietnamczyków, bez znaczenia czy byli to żołnierze, czy cywile, włączając dzieci. Widok ten sprawił, że nabawił się traumy na widok wojska. Nic dziwnego, że reaguje na gości, którzy przylecieli śmigłowcem wrogością.

Jest 1969 rok. Niebo nad Laosem przemierzają amerykańskie samoloty, między innymi Fairchild C-123 Provider. Jest to samolot transportowy, a jego załoga zajmuje się zrzutem zaopatrzenia dla ludności cywilnej. Choć patrząc, jak te zrzuty wyglądają, to nie wiem, czy obdarowywani są tacy szczęśliwi. Znowu trzeba naprawiać domy… Zrzuty to nie tylko żywność, jest też broń. Mimo że oficjalnie sił amerykańskich nie ma w Laosie, to amerykański władze są zaniepokojone wkroczeniem tam wojsk północnowietnamskich. Nie jest to bezpieczna praca, nie każdemu pilotowi udaje się wrócić. W końcu jest wojna.

3 marca 1969 Marynarka USA założyła elitarną szkołę dla pilotów. Nauka zapomnianej sztuki walk powietrznych miała zapewnić, by nieliczni, którzy ukończą szkolenie, byli najlepszymi pilotami na świecie. Pomysł okazał się sukcesem. Dziś szkoła to Fighter Weapons School, jednak piloci nazywają ją inaczej, dla nich jest to: Top Gun.

Zawsze lubiłem grać w gry ekonomiczne, szczególnie takie, w których trzeba było coś budować. Co więcej, jeżeli jeszcze pojawiał się w nich motyw kolei, byłem zachwycony. Jedną z takich pozycji był pierwszy Railroad Tycoon. Uczęszczając jeszcze do szkoły średniej, jakoś na przełomie lat 1994-1995, dostałem inną grę – Transport Tycoon. Nie wiedziałem cóż to – powszechnego dostępu do internetu jeszcze nie było – dopiero uruchamiając ją, mogłem się dowiedzieć, cóż to jest. Już widząc napis Microprose, wiedziałem, że będzie to coś bardzo zacnego (moim zdaniem ta firma robiła najlepsze gry). Na ekranie startowym zobaczyłem statki, samochody ciężarowe i autobusy, samoloty, no i pociągi. Po pierwszych chwilach spędzonych na poznawaniu zasad powiedziałem sobie, że ta gra na długo przyciągnie mnie do monitora. Jednak nawet w najśmielszych wyobrażeniach nie przypuszczałem, że będę w nią grał jeszcze w 2017 roku.