Na pustkowie można przybyć, kiedy lubi się cieszę, lub samotność, albo kiedy ma się do załatwienia jakąś sprawę. Często są to sprawy, o których jak najmniej ludzi powinno wiedzieć. Nie tyle z powodów dyskrecji, tylko tego, że są one nielegalne. Do jednego z takich miejsc powoli przybywają, uczestniczy spotkania. Samo miejsce, gdyby nie dystrybutor paliwa i to, że środkiem transportu są motocykle, wygląda jak typowe miejsce z czasów podboju dzikiego zachodu, jest klimatyczne. Pomimo położenia na pustyni, jest to bar, połączony z niewielką stacją benzynową. Osobnik, który oczekiwał dwojga przyjezdnych, szybko przystępuje do rzeczy. Proponuje im robotę, płatną 50 (pewnie tysięcy) teraz, drugie tyle po robocie. Mają zlikwidować jednego człowieka. Celem jest Reggie Hammond (Eddie Murphy). Jest on im dobrze znany i nie żywią do niego przyjacielskich stosunków.

Więzienie w USA nie rozpieszcza, to dobrze. Nie ma tu siedzenia na tyłku i oglądania telewizji. Trzeba pracować i to ciężko. Konserwacja torowiska linii kolejowych to nie jest łatwe ani lekkie zadanie. Pogoda, pył, zwykle prace te odbywają się gdzieś z dala od cywilizacji, na odludziu, są też wszechobecni strażnicy ze strzelbami. W jednej z takich grup uwagę strażnika przykuwa jeden z osadzonych, Albert (James Remar). Zbyt często przypatruje się okolicy, a w szczególności drodze, jak by na coś czekał. Po chwili pojawia się dość zdezelowany samochód, który podjeżdża, jak gdyby nic do grupy. Jego kierowca po chwili rozmowy wdaje się w bójkę z tym samym mężczyzną, który się tak ciekawie rozglądał. Bójka była tylko wymówką, sposobem na przekazanie ciekawskiemu broni. Walczący zaczynają strzelać do strażników, po czym uciekają.

„Widziałem rzeczy, którym wy ludzie nie dalibyście wiary. Okręty w ogniu w okolicach Pasa Oriona. Widziałem promienie kosmiczne, jak błyszczały w ciemnościach blisko Wrót Tannhausera. Wszystkie te chwile zagubią się z czasem tak jak łzy na deszczu. Czas umrzeć.”