Król Szkocji zmarł bezpotomnie, Król Anglii, poganin, zwany jako Edward I Długonogi (Patrick McGoohan) zagarnął tron Szkocji dla siebie. Nie spodobało się to lokalnej szlachcie, próbowała walczyć z nim, jaki i ze sobą o prawo do korony. Długonogi zaprosił ich na rozmowy pokojowe. Mieli stawić się skromnie, jeden przedstawiciel, z jednym giermkiem. Jednym z nich był Malcolm Wallace (Sean Lawlor). Przyjechał ze starszym ze synów, młodszy William, potajemnie udał się za nimi. Spóźnili się na spotkanie. Całe ich szczęście. Szkoci zostali tam zamordowani. Bez względu na płeć, czy wiek.

W 1757 trwa wojna pomiędzy Anglią a Francją o dominację w Ameryce Północnej. Podczas wojennej zawieruchy toczy się normalne życie. Troje tubylców poluje na granicy, wzdłuż rzeki Hudson. Jeden z nich wyróżnia się, nie jest rdzennym Indianinem, to Sokole Oko (Daniel Day-Lewis). Łupem myśliwych pada okazały jeleń.

Ziemia została napadnięta przez obcych – zostali obdarzeni nazwą padlinożerców. Zniszczyli oni najpierw Księżyc. Planeta po stracie satelity mocno ucierpiała – trzęsienia ziemi, tsunami. Ziemianie zmuszeni do radykalnej obrony użyli broni ostatecznej – atomowej i zbombardowali swoją planetę. Wygrali wojnę, lecz stracili planetę. Jej powierzchnia nie nadaje się do życia. Ludzkość ma wyemigrować na Tytana, chwilowo mieszkają w bazie na orbicie Ziemi, Tecie.

Szaman, Zachry (Tom Hanks), przy ognisku opowiada o wietrze, który przynosi głosy przodków. Głosy zamieniają się w chór, ale jeden z nich jest inny, szepce, szpieguje w ciemnościach. To Stary Georgie. Szaman opowie o ich pierwszym spotkaniu. Opowieść będzie dość ciekawa, będzie niby opowiadał o sobie, ale opowieść to nie tylko jego życie, to opowieść o życiu więcej niż jednego pokolenia.

W roku 1996 Los Angeles to miejsce wybitnie niespokojne. Strzelaniny, wybuchy, napady, porwania, rabunki i inne akty przestępczości. Jednym z nich jest porwanie autobusu z trzydziestoma pasażerami. Na ratunek przybywa sierżant John Spartan (Sylvester Stallone). Domyśla się, kim jest porywacz. To Simon Phoenix (Wesley Snipes) – jeden z najgorszych kryminalistów i wariatów, jakie miało „przyjemność” gościć LA. Spartan jest chyba jedyną osobą zdolną go złapać – jak sam mówi – tylko maniak złapie maniaka, innymi słowy też ma swoje „charakterystyczne” metody. Spartan to jednoosobowa grupa do zwalczania przestępczości.

Mężczyzna budzi się w jakimś błocie. Panują kompletne ciemności, z rzadka tylko oświetlane jakimiś błyskami. Przebudzonemu jest zimno, jest półnagi. Próbuje dostać się do źródła błysków – jest to jakaś latarka przyczepiona na uniformie na zwłokach, a w zasadzie już szkielecie. Wchodzi w jej posiadanie i świecąc wokoło, odkrywa, że jest w jaskini. Oprócz niego są tam stosy kości. Ludzkich kości. Znajduje drogę w górę, jest ona ciężka, trzeba się czołgać. Trafia w końcu na zamknięte metalową kratą. Tuż obok jest coś wyglądające jak tunel wentylacyjny.

Jest rok 2017. Po kompletnym upadku gospodarki światowej występują stałe braki żywności, surowców i energii. W kraju podzielonym na paramilitarne strefy rządzi bezlitosny reżim policyjny. Telewizja kontrolowana jest przez rząd, a sadystyczny program „Running Man” bije wszelkie rekordy popularności. Sztuka, muzyka i środki masowego przekazu podlegają ostrej cenzurze. Nie dopuszcza się żadnej opozycji, jednak niewielki ruch oporu przetrwał w konspiracji.

Douglasa Quaida (Arnold Schwarzenegger) męczą zmory nocne. Bardzo często śni, że jest na Marsie. W ostatnim śnie umiera z powodu uszkodzenia swego hełmu – dekompresja to bardzo niemiła śmierć. W snach jest też coś przyjemnego – pojawia się w nich tajemnicza kobieta (Rachel Ticotin). Akurat ten fragment bardzo nie podoba się żonie Douglasa Lori (Sharon Stone). Być zazdrosną o wyśnioną kobietę? Jak dla mnie dziwne.