Jesienią 1991 roku do portu w Gloucester wracają dwa kutry rybackie. Połów dla jednej z załóg nie był najlepszy. Zła passa jednego z kapitanów Billego (George Clooney) trwa już od jakiegoś czasu. Właściciel statków sugeruje, aby Billy bardziej się postarał, albo znajdzie kogoś na jego miejsce. Chce mieć dochodową łajbę. Na razie to nie problem, załogi cieszą się z powrotu i regenerują siły w miejscowym barze. Połów nie był udany, ale to już koniec sezonu i czas na zasłużony odpoczynek, albo i pracę, na innych kutrach w innych miejscach.

Na Karaibach, gdzie morscy rozbójnicy nosili przepaski na oku, a jedynym politycznym kredo było miłość, złoto i przygoda, podczas jednego z napadów na nadmorską osadę piraci rabują i porywają kobiety. Ich położony na plaży tymczasowy obóz, szturmuje oddział lokalnego wojska. Piratom udaje się ujść z życiem, ale wojakom udaje się pochwycić jednego z nich Jamie-Boya (Tyrone Power).

Morza są olbrzymie – zajmują 70% powierzchni Ziemi. Pomimo że człowiek po nich pływa to nie każdemu statkowi, czy okrętowi udało się zawinąć z powrotem do portu, na dnie są setki, jak nie tysiące wraków różnorakich jednostek pływających z całego zakresu wieków. Są i miejsca mniej lub bardziej obfitujące w zatopione statki, jednym z tym bardziej znanych i owianych tajemnicą jest Trójkąt Bermudzki. Są pasjonaci nurkujący do takich wraków, szukający wrażeń, a może i skarbów.

Starszy mężczyzna - Pan Machen, siedząc przy ognisku, opowiada dzieciom straszną opowieść. Jest za 5 minut północ 20 kwietnia 1980 roku – idealna pora na takie opowieści. Wydarzenia z niej miały miejsce dokładnie 100 lat temu, na wodach nieopodal Spivey Point. Mały statek - „Elizabeth Dane” - płynął w stronę lądu. Z ciemności wypłynęła mgła, po chwili załoga nic ni widziała. Nagle zobaczyli światło - ognisko płonące na brzegu. Skierowali statek ku niemu. Statek rozbił się jednak na przybrzeżnych skałach, zatonął z całą załogą. Mgła po chwili rozproszyła się całkowicie. Istnieje legenda że kiedy mgła powróci do zatoki Antonio, załoga podniesie się i zacznie szukać ognia który zaprowadził ich na dno morza, a może tych którzy ten ogień rozpalili.

Na południowym Pacyfiku rosyjski statek „Akademik Władysław Wołkow” bierze udział w misji badawczej. Jego spektakularne anteny pozwalają na łączność z obiektami w kosmosie. Nie szuka on jednak pozaziemskiej cywilizacji, ma dużo mniej widowiskowy, co nie znaczy mniej ważny cel. Pozostaje on w komunikacji z stacją MIR. Odbiera z niej wyniki przeprowadzanych tam badań. Podczas ostatniej komunikacji dochodzi do niecodziennego zdarzenia – przez stację przechodzi obiekt pozaziemskiego pochodzenia!Powoduje to jednak masowe zwarcia i wyładowania na stacji. Kontakt z nią zostaje przerwany. W momencie przelotu NOLa przez MIR zostaje uruchomiona wysyłka danych. Wyładowania docierają też na statek.

Nasi dobrzy znajomi z Gdyni – Alicja i Ryszard Wrzosek przesłali nam informację o wycieczce do Słowińskiego Parku Narodowego. Po szybkiej i zgodnej naradzie postanowiliśmy wziąć w niej udział. Jako, że trasa przemarszu była za długa dla małych nóżek Andrzejka, miał on zostać pod opieką babci (lub vice versa). Na wyjazd z nami zabrała się Ada.

Upłynęło wiele wody w rzece Elbląg od naszego ostatniego wyjazdu. Razem z Alą stwierdziliśmy, że dość tego i postanowiliśmy gdzieś pojechać. Jako, że w nieodległej Gdyni odbywały się targi „Wiatr i Woda” (akurat coś dla takich szczurów lądowych jak my), na cel kolejnego naszego wyjazdu padła właśnie Gdynia. Jednak ten wyjazd miał być inny, do naszej dwójki dołączył młody, 11 miesięczny Andrzej. Miała to być jego pierwsza odyseja, pierwsze spotkanie z innym miastem, morzem, a przede wszystkim z… pociągiem.

Mam na imię Aeris i chciałabym podzielić się moimi refleksjami na temat życia. Wiem że to może górnolotnie brzmieć, ale poczytajcie. Po skończonej szkole znalazłam dobrze płatną pracę. W MegaCorp Joja Corporation! Czyż może być coś lepszego? Ależ to było szczęście! Praca w klimatyzowanym pomieszczeniu, przy komputerze, absolutnie nie wymagająca, rutynowa. Dzień w dzień taka sama. Owszem, korporacja sama ustalała kiedy są przerwy, był nieustanny monitoring, praca trwała wiele godzin. Z czasem stało się to jednak męczące. Kiedy miałam tego wszystkiego dość, przypomniałem sobie o zalakowanej kopercie którą dostałam od umierającego dziadka – miałam ją otworzyć „kiedy potrzebować będę zmiany”. Po jej otwarciu osłupiałam, dziadek zapisał mi swoją… farmę! Ja, mieszczuch na wsi? Choć w sumie to może rzeczywiście czas zmienić styl życia?