Gdzieś w Idaho policja przygotowuje się do złapania Kowalskiego (Viggo Mortensen). Urządziła blokadę drogi, a sprawa musi być poważna, skoro wykorzystano do tego sprzęt ciężki, budowlany. Droga jest zablokowana, teraz tylko wystarczy czekać, aż delikwent się pojawi. Po chwili jest. Jedzie w asyście pogoni, kilka radiowozów trzyma się jego i usiłuje złapać, a raczej zagonić w pułapkę. Po dojechaniu w okolice blokady samochody zatrzymują się. Uciekający zaczyna kombinować jak ratować się z opresji. Kowalski ma… rzeszę fanów, ci stojąc na poboczu drogi, wyrażają swój entuzjazm dla jego ucieczki. Na niejednym z transparentów jest nazywany amerykańskim bohaterem.

Są ludzie, którzy kombinują z samochodami. Kupują wraki, rozbierają je i złomują, ale zachowują numery seryjne i silnik. Potrzebują tego, że kiedy ukradną identyczny samochód, podmienią mu numery i samochód niby ten sam, a jest inny. Agenci ubezpieczeniowy i policja jest przekupiona, więc nie robi problemów. W samym Los Angeles ginie 2 miliony samochodów rocznie. Grypa właśnie skończyła rozbierać jeden samochód. Kolejnym zadaniem jest znaleźć „bliźniaka”, identyczny samochód, który trzeba ukraść, a następnie „zalegalizować”. Po niedługim czasie mają ów samochód. Lata 70 nie obfitują w wyrafinowane systemy antykradzieżowe, więc kradzież nie jest trudna.

Bracia Ross mają jakiś konflikt. Pete chciał złapać, czy nawet zabić swojego brata, temu jednak udało się uciec. Jacyś tajemnicy mocodawca Pete jest bardzo z tego niezadowolony. Mocodawca ma ludzi, który odnajdą Johnnego (Pat Renella), ale to Pete będzie musiał pokryć ich honorarium.

Ameryka lat 80 to nie jest tak przyjemne miejsce, jakby się wydawało. Przeciętnie co 11 sekund następuje tam jakieś włamanie, co 65 napad z bronią w ręku, pobicie co 25, a morderstwo co 25 minut. Owszem, Ameryka jest wielka, więc jakoś się to po kraju rozkłada, ale w większych miastach, taki jak na przykład Los Angeles, policja ma co robić. To tylko wierzchołek góry lodowej, są przecież jeszcze inne przestępstwa. Na prawdę, policji nie jest łatwo, a to, że zbliżają się Święta Bożego Narodzenia, nie oznacza, że będzie jakaś taryfa ulgowa, czy coś. Przestępcy dalej będą robić swoje.

Świat miał się skończyć 29 sierpnia 1997 roku. Tak wynikało ze słów Sarah Connor (Linda Hamilton). Skynet miał zyskać samoświadomość i zaatakować ludzkość. Najpierw bronią nuklearną, a niedobitki ludzkości maszynami, robotami. Te, przypominające do złudzenia ludzi, nazywać się miały Terminatorami. Sarah jednak się udało, zapobiegła apokalipsie. Rok po przewidywanym armageddonie mieszka ze synem w Gwatemali. Długo szczęściem się nie nacieszy. Któregoś dnia wpada w odwiedziny… Terminator (Arnold Schwarzenegger). Likwiduje on Johna Connora na oczach matki.

Spokojny dzień w Nowym Yorku, nie zapowiada się jakoś szczególnie. Owszem, są pewne zdarzenia, wypadki, ale w tak dużym mieście to nic dziwnego. Niestety nie będzie to typowy dzień, na pewno nie będzie też spokojny. W pewnym momencie jedną z ulic wstrząsa eksplozja. Wybuch następuje w jednym ze sklepów. Jest na tyle silny, że przewraca zaparkowaną na ulicy furgonetkę. Policja zostaje postawiona na nogi. Podejrzenia od razu budzi fakt – kto, do diabła, wysadza w powietrze sklep z… butami? Sprawę wyjaśnia niemal od razu telefon. Inspektor Cobb (Larry Bryggman) słyszy w słuchawce „Simon mówi piekarzowi, Dawaj ciasto, albo rozwalę ci głowę”. Po czym rozmówca informuje inspektora, że chciał zwrócić swoją uwagę. Pyta się też o detektywa McClane (Bruce Willis), który do czasu tajemniczego telefonu był zawieszony. Simon (Jeremy Irons) będzie mówił Johnowi, co ma robić, a on to zrobi. Inaczej Simon narobi problemów – będą kolejne wybuchy.

Zamachowcy trafiają się wśród nas. Mają różne pomysły na realizację swoich chorych pomysłów. Jeden z nich (Dennis Hopper) postanawia, że celem jego zamachu będą ludzie w windzie. Trzeba przyznać, że dość oryginalny pomysł, nie słyszy się często o takim wektorze ataku. Najpierw ładunek wybuchowy niszczy zamocowanie liny nośnej. Nie jest to oczywiście jedyne zabezpieczenie, jakie winda posiada. Po chwili kiedy kabina spada, zaczynają działać kolejne zabezpieczenia. Winda się zatrzymuje, powyżej 30 piętra, jednak o jeździe można zapomnieć. Pasażerów trzeba wyciągnąć, do akcji rusza straż pożarna. Policja też wie, że był to skutek wybuchu bomby, jeden z jej oddziałów jest już na miejscu.

20 grudnia 198X roku Los Angeles odwiedza Prezydent USA. Zatrzymuje się on w hotelu, gdzie przemawia między innymi na temat podatków. Nie jest oczywiście sam, ma całą świtę i obstawę. Jeden z młodszych członków ochrony, Richie (William Petersen), zwraca uwagę na człowieka z obsługi hotelowej, chyba nie powinno być nikogo na tym piętrze – przy takim gościu zwykle izoluje się całe piętra. Podejrzenia są słuszne. Posiłek, który miał dostarczyć do jednego z pokoi, jest pusty, a kelner gdzieś znika. Młody ochroniarz znajduje na dachu zabitego policjanta. Wiadomo jest, że dzieje się coś groźnego. Po chwili ganiania po dachu znajduje „kelnera”, zaskakując go na przygotowaniach do zejścia na linie. Gościu, ma ubrany pas szahida i z rozbrajającą szczerością mówi, że jest gotowy na śmierć, zapowiada śmierć Izraelowi, Ameryce i wszystkim wrogom Islamu. Młodego w ostatniej chwili ratuje jego przełożony Jimmy, ściągając zamachowca. W akcji ginie tylko ów fanatyk.