Rzeczy dobre, doskonałe powinny trwać wiecznie tak, jak współpraca dwojga detektywów Riggsa (Mel Gibson) i Rogera (Danny Glover). Pomimo że ten ostatni mógłby od dawna być na emeryturze, ciągle pracuje w policji Los Angeles. Cały czas ma tego samego partnera. Ewidentnie Riggs dawno skończył z myślami samobójczymi, widać potrzebował przyjaciela, jakim się stał starszy policjant ze swoją rodzoną. Ta ostatnia przyjęła go do swojego grona.

Riggs (Mel Gibson) i Roger (Danny Glover) są nadal partnerami. Wygląda, że zgrali się ze sobą, ale charakterami nadal się różnią, no, ale w tej kwestii nic się nie zmieni. Tym razem biorą udział w pościgu. Na posterunku przysłuchujący się rozmowom radiowym policjanci ochoczą zawierają zakłady, aż do czasu, kiedy dowiadują się, że prowadzi Murtaugh w wozie żony, wtedy ochota jakiś im mija. Detektywi ścigają jakichś Niemców. Przestępcy są uzbrojeni i wóz żony, wkrótce nie jest już w stanie idealnym. W pewnym momencie za kierownice wsiada Riggs. Dla żony Rogrea nie jest to dobra wiadomość, jej samochód na pewno będzie po przejściach.

Nick Walker (Ryan Reynolds) to młody policjant wiodący szczęśliwe życie ze swoją, równie młodą żoną. Nie jest do końca kryształowo czysty, wraz ze swoim partnerem podzielili się znaleziskiem, połamanym złotym artefaktem. Znaleźli go przy okazji poszukiwania narkotyków. On swoją część zakopał, ale ma wątpliwości, chce się „wypisać” z takiej współpracy, a swoją część oddać jako dowód. Bobby (Kevin Bacon) nie jest z tego powodu zadowolony, ale jakoś godzi się z decyzją partnera. Chwilę później wyruszają na akcję. Nicky jeszcze nie wie, że czeka go zły dzień w pracy. Nie taki zły jak może się przydarzyć każdemu, o wiele gorszy. Podczas akcji zostaje zastrzelony. Przez Bobby'ego, swojego partnera.

Spokojny dzień w Nowym Yorku, nie zapowiada się jakoś szczególnie. Owszem, są pewne zdarzenia, wypadki, ale w tak dużym mieście to nic dziwnego. Niestety nie będzie to typowy dzień, na pewno nie będzie też spokojny. W pewnym momencie jedną z ulic wstrząsa eksplozja. Wybuch następuje w jednym ze sklepów. Jest na tyle silny, że przewraca zaparkowaną na ulicy furgonetkę. Policja zostaje postawiona na nogi. Podejrzenia od razu budzi fakt – kto, do diabła, wysadza w powietrze sklep z… butami? Sprawę wyjaśnia niemal od razu telefon. Inspektor Cobb (Larry Bryggman) słyszy w słuchawce „Simon mówi piekarzowi, Dawaj ciasto, albo rozwalę ci głowę”. Po czym rozmówca informuje inspektora, że chciał zwrócić swoją uwagę. Pyta się też o detektywa McClane (Bruce Willis), który do czasu tajemniczego telefonu był zawieszony. Simon (Jeremy Irons) będzie mówił Johnowi, co ma robić, a on to zrobi. Inaczej Simon narobi problemów – będą kolejne wybuchy.

Alex Shaw (Jason Patric) to policjant, jest skuteczny w swych działaniach, ale nie zawsze kończy to się bezwypadkowo, zwykle zostawia za sobą pasmo wraków. Obecnie goni podejrzaną furgonetkę, pełną pustych pudeł, przynajmniej tak wyglądają, kiedy wypadają. Annie (Sandra Bullock) nadal próbuje odzyskać prawo jazdy – idzie jej z tym fatalnie. Jedynie co jej się udaje zrobić, to zszargać nerwy egzaminatora. W sumie patrząc, jak jeździ, to nie powinna nigdy odzyskać prawa jazdy. Cały czas opowiada egzaminatorowi o swoim życiu i obecnym chłopaku Alexie. Mało to prawdopodobne, ale Annie trafia wprost na ściganą furgonetkę i swojego chłopaka.

W roku 1996 Los Angeles to miejsce wybitnie niespokojne. Strzelaniny, wybuchy, napady, porwania, rabunki i inne akty przestępczości. Jednym z nich jest porwanie autobusu z trzydziestoma pasażerami. Na ratunek przybywa sierżant John Spartan (Sylvester Stallone). Domyśla się, kim jest porywacz. To Simon Phoenix (Wesley Snipes) – jeden z najgorszych kryminalistów i wariatów, jakie miało „przyjemność” gościć LA. Spartan jest chyba jedyną osobą zdolną go złapać – jak sam mówi – tylko maniak złapie maniaka, innymi słowy też ma swoje „charakterystyczne” metody. Spartan to jednoosobowa grupa do zwalczania przestępczości.

W czasach kina niemego najsłynniejszą parą sceniczną są Lina Lamont (Jean Hagen) i Don Lockwood (Gene Kelly). Ona lekko głupawa, wredna, potrafi jednak troszczyć się o swoje – zwykle kosztem innych. On dumny i zarozumiały, przyzwyczajony że świat leży mu u stóp, a kobiety za nim szaleją. Nie wiedzą jeszcze że ich epoka, epoka kina niemego zbliża się do końca. Nadciąga rewolucja, filmy będą udźwiękowione.

Na początku lat 80, z więzienia stanowego w Jolit w Stanie Ilinoii zostaje zwolniony warunkowo Jake Blues (John Belush). Odsiedział trzy z pięciu lat za napad rabunkowy. Przed bramą czeka na niego jego brat Elwood (Dan Aykroyd). Jakowi nie podoba się to że przyjechał po niego pochodzącym z demobilu samochodem… policyjnym. Po krótkiej demonstracji możliwości nowego Bluesmobile zmienia jednak zdanie. Chłopaki jadą odwiedzić sierociniec w którym się wychowali. Zakonnica (Kathleen Freeman) która go prowadzi ma złe wieści, albo zapłaci 5000 dolarów podatków w ciągu 11 dni, albo sierociniec zostanie zamknięty.