Rzezimieszki bez problemów trafiają do mieszkania Kersey'ów. Joanna i jej córka (Kathleen Tolan) nie mają wystarczającej ilości gotówki, aby zadowolić rabusiów. Postanawiają w inny sposób sobie rekompensować zawód. Kobiety zostają zmaltretowane, trafiają na pogotowie. Przybyły do szpitala Paul słyszy tragiczną wiadomość, jego żona nie przeżyła ataku bandytów, zmarła w szpitalu.

Paul chciałby się dowiedzieć, jak idzie śledztwo w sprawie napadu. Prowadzący sprawę detektyw nie ma dobrych wieści, owszem bandyci byli widoczni, ale świadkowie nie rozpoznali ich w policyjnej kartotece. Policjant nie chce oszukiwać Paula, jest szansa, że ich złapią, ale tylko szansa. To Nowy Jork.

Architekt, aby „zmienić perspektywę,” wyjeżdża do Arizony, popracować nad nowym zleceniem. Tucson mocno różni się od Nowego Jorku, jest dużo bardziej bezpieczne. Według jego zleceniodawcy Aimesa Jainchilla (Stuart Margolin), to przez to, że każdy tutaj ma broń. Jego projekt spotyka z uznaniem zleceniodawcy. Paul wraca do domu z prezentem od Aimesa. Prezentem jest broń.

Od zięcia Jacka (Jack Toby), dowiaduje się, że jego córka znowu jest w szpitalu, cały czas nie może otrząsnąć się z szoku, w jaki wpadła po napaści.

Podczas wieczornego spaceru Paul zostaje napadnięty, w samoobronie używa prezentu. Rabuś zostaje zastrzelony. W architekcie chyba coś pęka, przestaje się bać. Kolejnej nocy, jest świadkiem napadu. Ponownie używa broni, cała trójka napastników ginie. Świadek widział Paula, ale nie chce współpracować z policją. Co ciekawe, prowadzącego śledztwo (Vincent Gardenia) jakoś to nie dziwi.

Policja musi jednak rozpocząć śledztwo, jako motyw typują zemstę. Mściciel – bo tak zostaje ochrzczony zabójca bandziorów, daje jednak przykład innym mieszkańcom Nowego Jorku, oni też zaczynają się bronić przed przestępcami.

„Życzenie śmierci” powstał w latach 70. To były inne czasy. Inaczej się też filmy robiło. Zdarzały się obrazy bardziej brutalne i wymowne. Tak właśnie tu jest, sceny napaści na kobiety ogląda się z dyskomfortem, są one dość dosadne.

Fabuła film, mimo że prosta – zemsta za śmierć żony, jest dobrze przemyślana, choć są rzeczy, do których można się przyczepić – jak taki pacyfista jak Paul, mający tylko doświadczenie ze strzelbą myśliwską, posługuje się tak znakomicie broną krótką? Nie jest to jednak coś, co przeszkadzało by mi w oglądaniu. Właśnie ta prostota fabuły jest tu zaletą. Jest Mściciel, są przestępcy, którzy za chwilę będą martwi. Jest też policja, która musi zbadać te sprawy, ale z drugiej strony widzą duży spadek przestępstw, więc mają pewien dylemat.

„Życzenie śmierci” to znakomita rola Charlesa Bronsona. Spokojny z charakterystycznym wąsem, zabija z zimną krwią. „Brudny Harry” to chociaż robił jakieś miny…

W filmie zwróciłem jeszcze uwagę na Nowy Jork lat 70, brudny, miejscami mało sympatyczny, ale mający coś w sobie. Taki inny niż obecnie pokazywany.

„Życzenie śmierci” to cały czas dobry film, potrafiący utrzymać widza w napięciu. Pomimo tylu lat cały dobrze się go ogląda i nie wydaje mi się, aby mocno się zestarzał.

Tytuł polski: Życzenie śmierci
Tytuł oryginalny: Death Wish
Reżyseria Michael Winner

Charles Bronson jako Paul Kersey
Hope Lange jako Joanna Kersey
Vincent Gardenia jako Frank Ochoa
Stuart Margolin jako Aimes Jainchill
Steven Keats jako Jack Toby
Kathleen Tolan jako Carol Toby

Ten tekst jest dostępny na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 3.0 Polska.