Zaczęło się skromnie. Sputnik, Łajka, Gagarin. Połaczona misja Sojuz-Apollo. Następnie współpraca była kontynuowana. Powstała Międzynarodowa Stacja Kosmiczna – ISS. Dołączały do niej kolejne państwa, stacja się rozbudowywała, pojawiła się technologia sztucznej grawitacji. Aż w końcu ludzkość nawiązała kontakt z przedstawicielami obcej inteligencji. Do stacji dołączyli obcy, kosmici. Później kolejni i kolejni i kolejni. Początkowa, skromna stacja kosmiczna przerodziła się w tytułowe, gargantuiczne Miasto Tysiąca Planet, albo Stację Intergalaktyczną Alfa. Stała się ona tak wielka, że musiała opuścić orbitę Ziemi, skierowała się na Mgławicę Magellana.

Mroki średniowiecza, to nie były łatwe czasy, trzeba sobie jakoś radzić, zawsze trzeba coś jeść, rośliny można wyhodować, ale zajmuje to sporo czasu. Jest alternatywa – mięso, ale jest ono drogie. Niby zwierzęta mieszkają też w lesie, zawsze można więc zająć się kłusownictwem. Jednak lasy przecież mają swoją własność, a właściciel nie pozwala, każdemu w nich polować. Kłusownictwo nie jest bezpieczne, patrole właściciela nie będą się cackać z załapanym kłusownikiem. Zwierzęta też mogą stanowić zagrożenie, nie mówimy tu jednak o lisach, czy królikach. Na kłusującego młodego mężczyznę, napada prawdziwy potwór. Tym razem to człowiek stał się posiłkiem.

Roku Pańskiego 1607 na tereny obecnej Wirginii przybywają osadnicy. Lokalne plemię z zainteresowaniem i niepokojem obserwuje, płynące po rzece statki. Widać, że nigdy wcześniej nie spotkali się z takimi konstrukcjami. Dla kolonizatorów tereny wyglądają na obiecujące, są żyzne, zielone, pełne lasów. Okolica jest piękna, spokojna, wydaje się niezaludniona, nieomal jest jak rajska kraina. Rzeka jest pełna ryb i ostryg, można popłynąć w górę rzeki, morze jest niedaleko. Jest też dobrym miejscem na obronę. To idealne miejsca na osadę. Kapitan domyśla się, że są tu miejscowi, chce zadbać, aby ich nie urazić – w razie czego trzeba będzie z nimi handlować, ale i zabezpiecza ruchomości przed nimi.

W krainie miodem i mlekiem płynącej pojawił się złowrogi Cień. Pragnie on posiąść koronę i sam władać krainą. Porywa więc księżniczkę i ukrywa ją na południu u czarnych kapłanów. Ojciec księżniczki ma wybór – odda władzę w ręce zła, lub jego córkę czeka powolna i bolesna śmierć. Na całe szczęście, jest jeszcze jedna opcja – na ratunek zniewolonej księżniczce rusza grupa śmiałków.

Historia opisana w poprzednim tomie, ma swoją dalszą część. Debren i jego kompania przedziera się przez zimowe góry. Poobijani, pomęczeni, niektórzy z gorączką. W czasie swej wędrówki trafiają na most. I nie było by w tym nic niezwykłego, jak nie fakt że zostaną na nim napadnięci. Nie przez zbójców, czy jak trolla, tylko przez gryfa. Podczas potyczki obydwie strony odniosą rany. Nasi bohaterowie w dalszej drodze natrafią na oberżę. Jeszcze tego nie wiedzą, ale zabawią w niej na dłużej.

Kontynuacja przygód Debrena z Dumayki. Oj, nie będzie dane Debrenowi odpocząć, ponownie bez grosza w sakiewce, ima się różnorakich zajęć. Ma nadzieję na dobrą posadę, udaje się nawet do miejsca pracy w Frycfurdzie, ale przedtem podejmuje się jeszcze jednej fuchy. Ma już w tej mierze jakieś doświadczenie. Zadanie przed nim postawione wydaje się łatwe – trzeba pochować zmarłą trzy miesiące wcześniej Hrabinę ode Dopschpick. Ale jak wspomniałem zadanie tylko wydaje się łatwe…

Debren z Dumayki to wieczny tułacz, czarokrążca inaczej zwany magunem co ma oznaczać maga uniwersyteckiego lub też mag uczon naukowo. Jest wędrownym mistrzem magi czarodziejem z tytułem uniwersyteckim, wiecznie pustą sakiewką, pacyfistą. Jest apolityczny. Mag najemny biedę klepiący, imający się różnorakich prac. Lelończyk. Włóczęga urodzony, kocur samopas łażący, zadeklarowany przeciwnik pracy zespołowej. W „Smoczym Pazurze” poznamy początek jego przygód. A te są nader interesujące.