Paul Kersey (Charles Bronson) nie ma spokojnego życia. Co pewien czas musi zmienić miejsce zamieszkania, zmuszają go do tego okoliczności. Inaczej trafiłby do więziennej celi. Pomimo że popełnia ciężkie przestępstwa – wielokrotne zabójstwa, to jakoś policja patrzy na to przez palce. Prawdopodobnie dlatego, że jej pomaga, owszem, w sposób brutalny i radykalny, ale pomaga. Paul zabija, ale przestępców, rabusiów i innych bandytów. Zaczął w Nowym Jorku, gdzie stracił żonę, później trafił do Los Angeles, gdzie stracił córkę. Po powrocie do Nowego Jorku okazało się, że jego przyjaciel jest martwy. Wszystkie te osoby zostały zabite przez element przestępcy. Paul działa więc z zemsty. Opinia publiczna zna go pod mianem Mściciela, ale jego tożsamość jest jej nieznana.

Paul Kersey (Charles Bronson) wraca do Nowego Yorku. Musiał go opuścić kilka lat temu, był podejrzewany (słusznie) o bycie Mścicielem, zabijającym przestępców. Miał ku temu dobry powód, jego żona została obrabowana i zabita, a córka nie mogła wyjść z traumy po spotkaniu z takim elementem. Wielkie Jabłko wcale nie stało się bezpieczniejsze. Przestępczość nadal jest wysoka, bandyci napadają na ludzi, wymuszają haracze. Paul po przybyciu na miejsce dzwoni do swojego przyjaciela, niestety ten właśnie jest obrabowywany i bity. Paul zaniepokojony brakiem odpowiedzi jedzie prosto do jego mieszkania.

Po wyprowadzce z Nowego Jorku i krótkim pobycie w Chicago Paul Kersey (Charles Bronson) trafia do Los Angeles. W nowym miejscu niemal od razu rzuca się duża przestępczość. Według prezenterów radiowych przestępczość niepokojąco wzrasta. Komisarz policji Los Angeles określa to jako wojnę i chce przystąpić do ofensywy. Cóż Ameryka lat przełomu lat 70 i 80 musiała być „ciekawym” miejscem do życia. Zarówno Nowy Jork, jak i Los Angeles zalewali przestępcy.

Rodzina McManus wyjechała z Bostonu, jest teraz w krainie swoich przodków, w Irlandii. Wiedzie tam spokojne i skromne życie. Dwoje braci wydaje się, zapomniało o przeszłości. Zbytni spokój miał na nich taki wpływ. Jednak przeszłość nie zapomniała o McManus. Ich ojciec dostrzegł ją w oczach synów. Ciążyła im, nawoływała do powrotu. Los nie postanowił być bierny i zmusił ich do tego. W Bostońskiej parafii doszło do zabójstwa, zginął jeden z księży, McKinney. Był powszechnie znany, szanowany i lubiany. Zrobił wiele dla ludzi z jego diecezji. Morderca imitował sposób, w jaki bracia rozprawiali się wcześniej ze swoimi wrogami. Według tezy ich ojca ktoś próbuje ściągnąć jego synów z powrotem. Jako jedyną wadą w planie złoczyńca było to, że jego plan zadziałał. Po ośmiu latach Douglas McManus wracają do Bostonu.

W dniu Świętego Patryka (03-17) w południowym Bostonie, w jednym z kościołów, odbywa się msza święta. Kazanie, gościnnie odprawia ojciec Macklepenny. Opowiada w nim o śmierci Kitty Geneviese, zamordowanej nożem, kiedy żaden ze światków nie wezwał policji. Podczas kazania, zdarza się rzecz niecodzienna. Do ołtarza podchodzi dwoje młodych mężczyzn. Nikt nie zwraca na to uwagi. Przybysze klękają w spokoju przed nim i pogrążają się w modlitwie. Po chwili się zbierają i wychodzą. Po wyjściu szczególną uwagę zwracają ich identyczne tatuaże. Po lewej stronie szyi mają wytatuowaną Matkę Boską.

Alex Sinclair (Sue Price) jest jedyną nadzieją ludzkości. Te w 2077 podbiły i przejęły władzę nad Ziemią. Mama Alex aby uchronić ją od cyborgów cofnęła się w czasie do 1980 roku, do Afryki. Kiedy niemowlę wyrosło na młodą kobietę, na jej trop wpadł Nebula. Super cyborg z przyszłości. Walka z wojowniczą kobietą źle skończyła się dla cyborga, teraz to kupa złomu. Oczywiście to nie koniec problemów Alex.

Mieszkańcy Huntingburga nie przeżywają najlepszych chwil w swoim życiu. Miejscowości grozi zalanie. Duże opady deszczu tak poniosły poziom wody w lokalnych zbiornikach, że część pól została już zalana. Trwa akcja ratunkowa, aby ochronić resztę, zespół ciężkich spychaczy usypuje w pośpiechu wały przeciwpowodziowe. Całe szczęście, że pobliska zapora hydroelektrowni jest mocna i wytrzymuje nacisk coraz większej ilości wody. Zbiornik, przy którym tama się znajduje, jest intensywnie opróżniany, woda niemal sięga korony zapory. Mieszkańcy nie czekają do końca, część z nich ewakuuje się.

Broń nuklearna to wyjątkowo niebezpieczne „zabawki”. O ile jeszcze nadzór nad nią sprawują ludzie kompetentni, to nie ma problemu. Gorzej, jeżeli jakimś cudem wpadnie w ręce osób, które nie mają pojęcia, cóż to jest. Media nie raz opisują przypadki osób, które po znalezieniu niewybuchu z czasów II Wojny Światowej postanowiły zrobić sobie z tego pieczyste, wrzucając taki pocisk do ogniska, lub dobrać się do niego przy pomocy szlifierki kątowej. Gdyby wpadli na taki pomysł, odnajdując broń jądrową, może do rozszczepienia jąder atomu by nie doszło, ale gdyby wybuchł konwencjonalny materiał wybuchowy, nastąpiłoby bardzo poważne skażenie. Jeszcze gorzej, kiedy broń atomowa wpadnie w ręce osób, które wiedzą, jak z nią postępować.