Enea, Raul i A. Bettik dotarli do bezpiecznej przystani. Enea trafiła tam, gdzie marzyła, na praktyki do słynnego architekta, pana Wrighta. Uczy się u niego przez 4 lata. Pomimo swego wieku, jest najmłodsza, szybko zyskuje uznanie reszty grupy i swego nauczyciela. Niestety, wszystko co dobre kończy się, jej mentor umiera. Grupa musi opuścić kryjówkę.

Od upadku Hegemonii minęło niemal 300 lat. Mało kto już pamięta o pielgrzymach, co prawda ich losy opisane są w dziele Martina Silenusa, ale jest ono zakazane, jest na indeksie ksiąg zakazanych. Żyjący w owych czasach młody Raul Endymion ma pewne problemy – dość poważne. Zostaje skazany na śmierć, a wyrok zostaje wykonany.

M. Joseph Severn to artysta, po trochę poeta, przynajmniej w poprzednim wcieleniu, po trochę rysownik. Zostaje zaproszony na przyjęcie. Dość szczególne przyjęcie, ostatnie w życiu, do jakiego przywykliśmy. Podobne spotkania odbywają się wszędzie. Na spotkaniu ma się spotkać prezydent Hegemonii Meiną Gladstone. Będą rozmawiać o pielgrzymce do Grobowców Czasu.

Pewien konsul Hegemonii dostaje niespodziewane wezwanie do powrotu – ktoś chce mu popsuć urlop? Wezwanie ciężko jest zignorować, pochodzi od samej przewodniczącej Senatu Hegemonni, Meiny Gladstone. Konsul więc z ciężkim sercem wraca i podczas rozmowy słyszy, że weźmie udział w pielgrzymce. Nie do Rzymu, nie do Częstochowy – tych miast, a nawet planety już dawno nie ma. Jego pielgrzymka jest do Dzierzby. Konsul oczywiście odmawia.

Droga morska z Europy do Azji nigdy nie była lekka i przyjemna, ani też szybka. Do końcówki XIX wieku, należało albo opłynąć Afrykę obok Przylądku Dobrej Nadziei, albo Amerykę Południową przez Przylądek Horn. Podróż obiema trasami jest długa i niebezpieczna – sztormy, szczególnie te przy Przylądku Horn, są znane nawet szczurom lądowym. Ludzie morza szukali jeszcze innej opcji, a może tak opłynąć Amerykę Północną od „góry”, od północy?