Ripley (Sigourney Weaver) ma pecha. Znowu ledwo udało jej się przeżyć spotkanie z Xenomorfem, śpi sobie znowu w hibernacji. Jednak na pokładzie USS Sulaco był jednak nieproszony gość. Obcy jak to obcy lubi podróżować na gapę. Zabił innych zahibernowanych, przy okazji wybuchł też pożar i aby uratować resztę śpiących, komputer wystrzelił pozostałe kapsuły w przestrzeń międzygwiezdną. Niby przestrzeń jest pusta, ale kapsuły trafią na planetę i to zamieszkałą. To Fiorina „Fury” 161, kosmiczna rafineria rud mineralnych, a przy okazji zakład karny dla przestępców z dwoma chromosomami Y. Ot taki filmowy zbieg przypadków.

Moist von Lipwig (Richard Coyle), albo Albert Spangler, albo Ethel Snake, albo Mundo Smith czy też Edwin Streep to oszust i fałszerz. Jak sam mówi sprzedaje ludziom marzenia. Diament za ułamek wartości, co z tego że chwilę po wyjściu szczęśliwy nowy właściciel zostaje z kawałkiem szkiełka w ręku? Proszę bardzo. Moist oszukuje, okłamuje, doprowadza banki do bankructwa. Nie stosuje przemocy, to nie w jego stylu. W końcu jednak trafia w ręce sprawiedliwości. Próbuje ucieczki, ale bezskutecznie, rankiem ma zawisnąć. Kat skrupulatnie wykonuje powierzone mu obowiązki i pod Moistem otwiera się zapadnia. I wtedy pojawia się anioł…